Tagi wpisu: SPAWARKI TIG KIELCE

Spawanie metodą TIG (141) (ang. tungsten inert gas) jest techniką spawania łukowego elektrodą nietopliwą w osłonie gazów nieaktywnych. W procesie spawania TIG połączenie otrzymuje się przez stopienie metalu spawanych elementów materiału dodatkowego ciepłem łuku jarzącego się między elektrodą nietopliwą a spawanym elementem w osłonie gazu obojętnego lub mieszaniny gazu obojętnego z redukcyjnym. Jest to najczystszy proces spawania łukowego porównywany z metalurgicznego punktu widzenia do mikroodlewania łukowego w osłonach gazowych.

Elektroda nietopliwa wykonana jest z wolframu lub stopu wolframu z pierwiastkami zmniejszającymi pracę wyjścia elektronów ( Tor, Lantan, Cyrkon, Cer) przyczyniając się do większej trwałości elektrody. Spawanie metodą TIG może odbywać się we wszystkich pozycjach w sposób ręczny lub zmechanizowany, półautomatyczny lub automatyczny z zastosowaniem prądu stałego lub przemiennego. Metoda umożliwia łączenie większości znanych metali stopów od najbardziej popularnych po stale wysokostopowe, żarowytrzymałe, nikiel, aluminium, tytan , magnez, miedź. Zakres grubości do których stosuje się metodę to od mniej niż jeden milimetr do kilkudziesięciu a nawet do kilkuset milimetrów, jednak najczęściej są to elementy o małej grubości. W złączach grubościennych metodą TIG wykonuje się najczęściej warstwy graniowe (przetopowe).

Zalety metody TIG (141):

• wysoką jakość złączy spawanych, które są pozbawione niezgodności spawalniczych
• łatwość obserwowania metody, co pozwala na kontrolę procesu podczas spawania
• łatwość ustawiania parametrów i kontrolowania ich
• brak rozprysku
• możliwość wykonania połączeń zarówno z zastosowaniem spoiwa jak i bez

Niedostatki metody TIG (141):

• mała wydajność
• wysokie umiejętności manualne spawacza
• konieczność stosowania w większości przypadków osłony gazowej grani
• konieczność dokładnego przygotowania brzegów łączonych elementów
• możliwość przedostania się do spoiny wolframu w postaci wtrąceń poprzez niewłaściwe zajarzenie łuku oraz kontakt elektrody z ciekłym jeziorkiem spawalniczym

Spawanie TIG może być prowadzone z zastosowaniem prądu stałego jak i przemiennego. Wybór biegunowości prądu zależy przede wszystkim od rodzaju materiału spawanego. Prąd stały stosowany jest do spawania wszystkich materiałów konstrukcyjnych, niklu jego stopów, tytanu, miedzi. Proces spawania może być prowadzony przy podłączonej elektrodzie wolframowej zarówno do bieguna ujemnego (DC/-) jak i dodatniego (DC/+), najczęściej podczas spawania prądem stałym, biegun ujemny umieszcza się na elektrodzie wolframowej, co zapewnia mniejsze nagrzewanie elektrody i wydłużenie czasu jej pracy. Spawanie prądem przemiennym jest stosowane głównie do spawania aluminium i magnezu, ponieważ na powierzchni tych metali występuje trudno topliwa warstewka tlenków. Warstewka ta może zostać usunięta przez proces czyszczenia katodowego, który zachodzi wtedy, gdy biegun dodatni jest umieszczony na elektrodzie wolframowej. Dzięki zastosowaniu prądu przemiennego elektroda nie przegrzewa się nadmiernie a proces czyszczenia katodowego przebiega przy każdorazowej zmianie biegunowości.

Metoda TIG ma bardzo wiele odmian, które są stosowane w przemyśle, niektóre z nich to: spawanie TIG z zastosowaniem pól magnetycznych, spawanie hybrydowe laser -TIG, metoda A-TIG.

Źródło artykułu: http://www.spawacz.pl/pl/info/26/spawanie-tig.html